3 tips voor het pakken van je ruimte 🍀

Laat jij je ruimte innemen door een ander? Claim jij je eigen ruimte? In hoeverre heb jij eigen ruimte nodig?

Ik heb gemerkt dat ik, om goed te kunnen functioneren, ruimte nodig heb. Oftewel, dat ik er ook mag zijn, mijn ding mag doen, mijn eigen waarde mag behouden, mijn eigen waarde mag hebben. Ik heb gemerkt hoe belangrijk het voor mij is om mijn eigen ruimte in te nemen.

Wat als ik dit niet doe? Dan wordt de ruimte ingenomen door een ander en vaak op een manier die ik misschien wel helemaal niet prettig vind. Zo herinner ik mij een hockeywedstrijd waarbij ik helemaal niet goed in mijn vel zat. Het lukte mij niet om mijn ruimte te pakken, ik voelde mij zo onzeker en liet over mij heen lopen. Ik floot toen prompt met een collega die mij, voor mijn gevoel, ook nog eens extra uittestte. Hij accepteerde het niet dat ik over mij heen liet lopen. Hij ging zelfs zo ver dat hij in mijn cirkel ging optreden. Je kunt je afvragen of dit nu wel zo effectief was… Het ergste was dat ik hier alleen maar slechter door ging fluiten. Mijn onzekerheid nam toe. Ik had zelfs het gevoel dat ik tegen hem aan het vechten was. Het is bekend dat wij totaal verschillende stijlen van fluiten hebben. Hij is heel kort, zit overal als een havik bovenop (in mijn ogen), terwijl ik het liever iets laat vieren. Ik heb ervaren dat het belangrijk is om onze fluitstijl en de grens die wij willen hanteren in de wedstrijd vooraf te bespreken als voorbereiding op de wedstrijd. Je begrijpt, dat hebben we die dag niet gedaan. Dan kun je nog maar één ding doen….. de grens ter plekke trekken, tot hier en niet verder, ook richting mijn collega. 😬

Tip 1: Voorbereiding – Wat heb je nodig om te schitteren?

Het helpt om voorafgaand aan een overleg, een afspraak, een wedstrijd, voor je zelf te bepalen aan welke ‘grenzen’ je behoefte hebt. Mocht het nodig zijn dit ook bespreekbaar te maken.

En zeg nu zelf, een grens is ergens ook heel lekker, heel veilig. Je weet waar je aan toe bent, tot hier en niet verder, anders…… Tegelijkertijd heb je daarbinnen ALLE vrijheid om te doen en laten wat je kunt. Eigenlijk is dit nu, in Coronatijd, net zo. Rutte heeft ook duidelijk grenzen aangegeven. Grenzen waarbinnen we ook vrijheden hebben.

Kunnen we dit ook vertalen naar ons eigen werk? Onze dagelijkse praktijk? Volgens mij wel, er zijn legio voorbeelden. Denk bijvoorbeeld aan een teamoverleg. Een teamoverleg waarbij altijd dezelfde persoon aan het woord is. Hoe moeilijk is het dan, als stille Willy, het woord te nemen? Wat jij te vertellen hebt is minstens zo waardevol. Dat hebben we vaak niet in de gaten. Dan denk je bij jezelf. “Laat die ander maar. Ik kom zo wel aan bod.” Het resultaat? Het overleg is afgelopen en je bent helemaal niet aan het woord geweest. Het is je weer overkomen en je hebt de ruimte niet gepakt. 🙄

“Laat die ander maar. Ik kom zo wel aan bod.”

En dan nu terug naar mijn wedstrijd.

Wat doet het met mij wanneer ik WEL die ruimte pak? Dan sta ik daar, dan hebben de teams het gevoel dat ze aan spelen toe komen. Dan krijg ik hele fijne feedback als: “Wat fijn dat u zo benaderbaar bent? Wat fijn dat we u gewoon wat kunnen vragen. Wat fijn dat we bij u stevig doch fair een duel in mogen gaan.” Soms merk ik dat het bij mij ook wel op het randje is van wat acceptabel is. Dan bedoel ik het randje van fysiek spel en veiligheid. Het is uitdagend en mooi wanneer het lukt. De momenten dat ik mijn ruimte pak en deze risico’s vol vertrouwen DURF te nemen zijn de mooiste wedstrijden die ik mij herinner. 🍀

“Wat fijn dat u zo benaderbaar bent?”

In werksituaties heb ik hetzelfde ervaren. Wanneer ik goed voorbereid een overleg in ga straal ik blijkbaar meer rust en vertrouwen uit, kom ik beter uit mijn woorden en ben ik bijvoorbeeld geduldiger. De feedback van collega’s is dan positief. Zij ervaren het dan ook als heel prettig samenwerken. Op het veld of op het werk, de principes zijn hetzelfde. Kortom, een goede voorbereiding geeft vertrouwen en komt het resultaat ten goede. 🍀

Wanneer ik op het werk duidelijk aangeef wat ik van mijn team verwacht, wanneer mijn team uit spreekt wat zij van mij verwacht dan werkt dit ook het fijnste. Belangrijk is wel dat ik dan niet op hun nek ga zitten en ga vertellen hoe ik vind dat ze het moeten doen. Ik moet ze dan ook het vertrouwen en de ruimte geven.

Tip 2: Geef vertrouwen en ruimte

Mijn zoon gaf mij hierin een heel mooi voorbeeld. De eerste week van het thuisonderwijs vond hij mij net een politieagent. Ik hielp hem met het maken van zijn planning en ik controleerde of hij het af was. Hij raakte hierdoor ontzettend gestrestst en had het gevoel constant te moeten en voelde zich opgejaagd. Ik merkte dat ik er ook niet gelukkig van werd. Ik was steeds met hem bezig en niet met mijzelf. Ik vergat mijn eigen ruimte te pakken en mijn eigen weg te gaan en kwam nergens aan toe.

Wat hebben we gedaan? We zijn samen gaan zitten. Ik heb gevraagd hoe hij het ervaart en wat hij van mij nodig heeft. Hij gaf aan dat ik mij gedroeg als een politieagent en dat hij meer vrijheid nodig had. Het helpen bij het maken van de planning vond hij wel fijn en hem hier zo nu en dan aan herinneren en vragen of alles lukte vond hij wel prettig. Ik gaf aan dat ik mij net een sloof voelde, alsof ik er alleen maar was voor hem en niet voor mijzelf. Uiteindelijk hebben we afgesproken dat ik hem help met de planning en huiswerk op verzoek en ik hem voor de rest ruimte geef. En weet je? Hij werkt echt super goed. Hij neemt de ruimte om zijn eigen indeling te maken. Hij ervaart nu zelf wat wel en niet werkt en ik? Ik kom nu ook aan mijn eigen dingen toe. Het mooie is zelfs dat ik er energie van krijg. Ik zie hem nu dagelijks groeien en leren van zijn misstappen en hij vraagt nu om hulp wanneer hij het nodig heeft.

Tip 3: Bouw momenten van reflectie in

Soms moet even iets goed in de soep lopen voordat je er iets van opsteekt. Je moet werkelijk iets aan den lijve ervaren. Pas wanneer we iets ervaren, vervolgens reflecteren en evalueren van wat er nu werkelijk gebeurde, pas dan kunnen we onze conclusies trekken. Dan kun je een strategie bedenken hoe je hier de volgende keer anders mee om gaat of wat je anders gaan doen. En, eigenlijk wanneer je iets mee maakt waar een ander bij betrokken is, zoals bijvoorbeeld mijn zoon, of mijn collega scheidsrechter of collega op het werk dan kom je er niet onderuit om ook met die ander te gaan zitten en het te bespreken. Vaak gebeurt er iets in de relatie met of tot die ander en heb je de SAMENWERKING nodig om tot een beter resultaat te komen.

Ik merk steeds weer hoe waardevol het fluiten voor mij is en hoe vaak ik hetzelfde mee maak in de gezinssituatie of op het werk. Het mooie is dat ik bij het fluiten niet voor de situatie weg kan lopen. Ik kan op het moment zelf niet gewisseld worden. Ik moet dus echt door de ellende die ik zelf creëer heen. Je ontkomt niet aan de ervaring. Het fluiten heeft mij in die zin veel gebracht. Door het fluiten heb ik ingezien dat ik op mijn werk in menig situatie niet handig handelde. Ik heb er ook door geleerd meer naar mijn eigen handelen te kijken en mijn handelen aan te passen. Ik heb geleerd te INCASSEREN, mijn GEDULD te bewaren en KEUZES te maken.

Ik ben benieuwd of jij vergelijkbare ervaringen hebt? Heb je misschien ook een hobby of bepaalde situaties waar je steeds weer van leert? Wil je die met mij delen?

Wil je ervaren hoe ik dit in de praktijk toe pas? Ik ben beschikbaar als HR Manager en in te zetten als spreker. Dit kan ook on-line. Kijk voor meer informatie op: ViadeZijlijn

Time-out!

Waarom ik fluit

De komende drie weken geen hockeywedstrijden fluiten, TIME-OUT. Voor mij betekent dit nogal wat. Écht even omschakelen, fluiten is voor mij een uitje. Even mijn gedachten op iets anders zetten. Dan ben ik even geen moeder, geen echtgenote, maar gewoon Karen, de scheidsrechter. Dan heb ik even mijn ME-TIME. Fluiten is voor mij echt een RUSTPUNT in de week. Een moment om mij zelf op te laden. Iets om naar toe te leven. Ik bereid mij goed voor op wat komen gaat, zodat ik kan anticiperen op de onverwachte dingen die zich in een wedstrijd voor doen. Het goede gevoel achteraf waar ik altijd zo van kan genieten of juist het onbestendige gevoel wanneer het niet zo lekker liep. Een ding is zeker, het laad mij op voor de week. Een wedstrijd fluiten zorgt bij mij altijd voor een moment van REFLECTIE en geeft ENERGIE voor de week.

Hier en nu

En nu, nu is alles anders. Hoe ga ik mij nu opladen? Hoe zorg ik voor hetzelfde gevoel wat ik zo nodig heb om goed te kunnen functioneren? Het lijkt misschien een kleine verandering, maar voor mij voelt hij als heel groot. De vraag die in mij op komt is: “Hoe flexibel ben ik nou eigenlijk?” Hm, iets wat ik zeker de komende tijd uit ga vinden, want inmiddels bij het schrijven van deze post zijn de scholen gesloten en wordt het sociale leven steeds verder afgeschaald.

Wanneer er veel van mij gevraagd wordt in alle hectiek van bijvoorbeeld een wedstrijd, dan wordt er van mij verwacht dat ik meteen beslis en acteer. Dan ben ik op mijn best. Nu ligt alles even stil en krijg ik de TIJD om na te denken. Een geheel andere ervaring. Mijn gedachten gaan dan volledig met mij aan de haal en de ONZEKERHEID en VERTWIJFELING slaan dan toe. Deze rust en wetende dat het de komende weken zo gaat zijn is volledig buiten mijn comfortzone. Ja, zul je denken, in de winterstop of de zomervakantie is er toch ook geen hockey? Ja, dat klopt, maar dat is toch net even anders. Dat past in mijn ritme en daar stel ik mij op in. Nu komt het geheel onverwacht en was de tweede competitiehelft net twee weken oud. Ik was blij dat ik weer de wei in mocht. Ik keek uit naar nieuwe INSPIRATIE voor tal van mooie Blogs en situaties om te gebruiken in mijn speeches. En nu, nu is alles even anders, de time-out is daar…

Sport versus realiteit

In de hockeysport kennen wij alleen in de zaal een time-out, maar deze is van zeer korte duur. De situatie is eerder te vergelijken met een wedstrijd die plotseling gestaakt wordt. Iets wat zelden voor komt. Bij een gestaakte wedstrijd weet je ook nooit hoe deze verder gaat. Enkele weken later kunnen teams er heel anders voor staan als gevolg van blessures bijvoorbeeld. Je moet je herpakken, je begint weer van voor af aan alleen met een andere beginsituatie en een kortere speeltijd.

De situatie in de wereld is op dit moment net zo, alleen weten we niet wanneer het ‘spel’ hervat wordt. Veel projecten zijn ON-HOLD gezet, onze werkdagen zien er anders uit dan normaal. Menigeen werkt vanuit huis, kan goed door, heeft nog weinig te doen of is vanwege de omstandigheden juist enorm druk. Voor een groot deel van de mensen ligt het werk stil. Dan is het wel echt even schakelen geblazen, je zien te herpakken en om een andere invulling van de dag gaan vinden.

Voor mij is dit net zo. Het werk ligt stil 🙁.

Hoe pak ik dit aan?

omschakelen – Het is alsof het team dat in de aanval is balverlies leidt en niet meteen de tegenstander onder druk zet. De tegenstander krijgt de tijd en de ruimte om een mooie counter op te zetten. Ik moet mij meteen herpositioneren en beducht zijn op wat komen gaat. Kortom, ik anticipeer op de ruimte die er op dit moment door de Corona crisis ontstaat. Ik herpositioneer mij door het maken van een nieuw plan voor de komende weken.

(af)speelmogelijkheden – welke ruimte zie ik? Waar kan de bal naar toe? Hier anticipeer ik op. Oftewel, de huidige ’time-out’ biedt ook kansen. Waar zie ik die en welke richting gaat het ‘spel’ op? Ik pas mijn positionering en strategie hierop aan. Deze kansen verwerk ik door er concrete acties aan te koppelen, zodat ik gericht aan de slag kan.

slimme overtreding – het zoeken van de slimme overtreding is te vergelijken met het ‘even aan de noodrem’ trekken. Oftewel, bewust het spel stilzetten. Als scheidsrechter heb ik een vergelijkbaar instrument, bijvoorbeeld door even de bal op de juiste plaats te laten nemen om het spel te vertragen. Op deze manier kan ook ik een verkeerde beoordeling van mij zelf recht zetten en herpositioneren. 😉Met de situatie ‘nu’ zie ik het als een moment van reflectie. Bewust stil staan bij de situatie, waar ben ik nu en waar wil ik naar toe? Wat is er vervolgens nodig om de stap te maken, om dit te realiseren? Welke actie hoort hierbij?

De 🏑sport heeft mij geleerd om te anticiperen, in oplossingen te denken en vooruit te kijken. Sport geeft mij energie, inzichten en mooie ervaringen. Deze ervaringen deel ik graag met JOU. Ik vind het spannend en leuk om als spreker🎤mijn verhaal te vertellen en JOU te inspireren. Mijn PASSIE voor het fluiten, een blik achter de schermen, waar ik met TROTS over vertel om vervolgens een vertaalslag te maken naar het bedrijfsleven of jouw specifieke situatie. Wanneer het kan dan ben ik weer van de partij en drink ik graag een ☕ met je om de mogelijkheden te bespreken. 😊

Hartelijke groet, Karen

Kun je als leidinggevende in de ‘flow of the game’ komen? Jazeker dat kan!

(c) Willem Vernes Fotografie

Ik fluit de halve finale Play-offs dames Amsterdam – Oranje Rood. De koppies staan strak. Ik merk bij het inlopen dat ik in mijn element ben. Dit soort wedstrijden hebben altijd iets extra’s.

Zit de apparatuur goed? ✅
Afspraken gemaakt? ✅
Heb ik alles? Fluit, kaarten, tos munt? ✅

Fuuut, het eerste fluitsignaal, kop is er af. De samenwerking met mijn collega verloopt goed en de speelsters weten waar ze aan toe zijn. Kortom, het loopt lekker!

En daar gebeurt het, ik loop achteruit en boem, daar lig ik, op de grond. Snel sta ik weer op mijn benen. Mijn televisieapparatuur hangt zo ongeveer in mijn ondergoed ;-). Ik zet de tijd stil en loop naar de catacomben om mijn apparatuur vast te maken. En wat er daarna gebeurt… Op het moment dat ik het veld op loop krijg ik een luid applaus! Dit heb ik nog nooit meegemaakt, zo gaaf! Het voelt als een enorme waardering en geeft mij vleugels!

Ik verzeker je, als leidinggevende kun je datzelfde gevoel van vertrouwen en energie krijgen. Een voorbeeld. Ik neem het op voor een medewerker die zojuist zijn nek heeft uitgestoken en zijn doel voorbijschiet. Geheel onverwacht biedt een andere collega mij de helpende hand.

Mijn aanpak is gericht op hoe je met plezier leidinggeeft. Wil je hiervoor handvatten ontvangen? Ik vertel er graag meer over. Als spreker deel ik graag mijn kennis en ervaring opgedaan als scheidsrechter op het hoogste niveau in combinatie met mijn maatschappelijke carrière. Neem vrijblijvend contact met mij op.

“Scheids, scheids, hij heeft geen bitje in!”

COPYRIGHT KOEN SUYK

Op dat moment denk ik van: “Man, zit niet zo te zeuren!” Ik heb wel wat belangrijkers aan mijn hoofd. Het is druk in de cirkel, er gebeurt van alles en nog wat.
Mijn aandacht is gericht op het spel en dit kan ik er even niet bij hebben.

In de hectiek zoek ik naar een oplossing. Ik kan het juiste laatje even niet vinden en denk tegen beter weten in dat het wel zal ophouden….

Ai, inschattingsfout! Ik had, heel eenvoudig, de speler zonder bitje naar de kant kunnen sturen om zijn bitje in te doen.  De regel is heel simpel. “Bitje in, anders kom je het veld niet in!” Maar een stemmetje in mijn hoofd vertelde mij: “Koppie erbij houden! Focus op het spel! Pas op, je MOET het goed doen! Dadelijk verlies je de controle…”
Maar, hoe komt het nou dat ik zo reageerde?
Dit kwam doordat de vorige wedstrijd nog door mijn hoofd speelde, toen had ik écht NIET goed gefloten. Blijkbaar had ik dit onvoldoende verwerkt waardoor ik nu het stemmetje in mijn hoofd had. Dit keer wilde ik koste wat het kost goed fluiten. Doordat ik bezig was met de vorige wedstrijd had ik geen ruimte meer in mijn hoofd om goed op de speler te reageren die om mijn aandacht vroeg.

Herken je de situatie van de medewerker die aan je bureau staat, omdat hij het niet eens is met de beoordeling die hij heeft ontvangen? De medewerker die niet snapt waar de feedback vandaan komt? Dit is precies wat bij mij in het veld ook gebeurde. Met een goede voorbereiding had ik WEL de ruimte in mijn hoofd gehad en de speler aandacht gegeven. Had ik de speler in zijn WAARDE gelaten en SERIEUS genomen. Nu moest ik heel hard werken om tot een acceptabel resultaat te komen. Wanneer ik een goed reflectiemoment in mijn voorbereiding had meegenomen, had ik kunnen voorkomen dat die vorige wedstrijd door mijn hoofd speelde en had ik WEL de goede FOCUS had.
Veld of kantoor? Scheidsrechter of leidinggevende? Beiden hebben veel aan hun hoofd, zijn druk en nemen lang niet altijd de tijd en ruimte om zich goed voor te bereiden en te luisteren. Voor je het weet staat een medewerker aan je bureau, omdat deze de beoordeling niet snapt of zit deze ineens ziek thuis, omdat je de signalen hebt gemist.

Zo zie je, er zijn veel overeenkomsten tussen fluiten en leidinggeven. Wil jij geïnspireerd worden en ook ‘fluitend leidinggeven’? Als spreker deel ik graag mijn kennis en ervaring opgedaan als scheidsrechter op het hoogste niveau. Neem vrijblijvend contact met mij op via karen@ViadeZijlijn.nl.

Scheids worden, dat doe je toch niet?

Het had niet veel gescheeld of ik was nooit scheidsrechter in de Heren Hoofdklasse geworden

Het was 2002, ik zat op een zondagmiddag gezellig in de zon met een biertje in de hand samen met mijn team Dames 1 te kijken. Toevallig werden de dames gefloten door twee vrouwelijke scheidsrechters. Die middag ging het gesprek over de scheidsrechters op het veld.

“Scheids worden, dat doe je toch niet?”
“Hoezo?”
“Nou, die zien er toch niet uit! Daar is niets vrouwelijks aan! Je ziet het toch meteen, dat zijn twee potten. Daar wil je toch niet mee geassocieerd worden?”

Ik wist niet wat ik hoorde. Zelf floot ik graag en stiekem wilde ik er wel beter in worden. Maar of ik NA DEZE VOOROORDELEN NOG het gele shirt aan durfde te trekken…

Een paar jaar later liep ik toch in het gele shirt en floot ik wedstrijden op andere verenigingen.

Langzaam maar zeker hoorde ik steeds meer positieve geluiden om mij heen, kreeg ik er nog meer plezier in en DURFDE ik er voor uit te komen dat ik het LEUK vond. Maar… zodra ik na het fluiten naar mijn eigen club ging stopte ik mijn shirt weer veilig in mijn tas.

Nu, 2019 loop ik VOL TROTS rond in mijn scheidsrechter tenue en ben ik super blij dat ik in 2004 de sprong gewaagd heb om bondsscheidsrechter te worden. Na iedere wedstrijd krijg ik vaak POSITIEVE REACTIES en af en toe ook vervelende reacties van spelers, coaches en publiek. In het laatste geval weet ik vaak zelf ook dat ik niet goed gefloten heb en baal ik daar vreselijk van.

Nu hoor ik veel mensen zeggen:
“Jee, dat je dat kunt? Heb je geen last van al het commentaar?”
“Wat STOER dat je als vrouw de heren fluit!”.

Dit POSITIEVE GEVOEL en alle ervaring die ik opgedaan heb DANKZIJ het fluiten had ik voor geen GOUD willen missen! Dankzij het fluiten is mijn zelfvertrouwen enorm gegroeid, durf ik te zijn wie ik ben, durf ik te beslissen, contact te maken met spelers en regie te nemen.

ANNO 2019 staat de scheidsrechter in een veel positiever daglicht. Nu denk ik, wat zou het mooi zijn wanneer anderen dit goede gevoel ook kunnen ervaren! Durven de drempel over te gaan om bijvoorbeeld te gaan fluiten of leiding te geven en zich kwetsbaar opstellen.

Herken jij je in mijn verhaal en wil je ook een drempel over?

Als spreker en in workshops maak ik gebruik van mijn ervaring als scheidsrechter om je steviger in het zadel te helpen, om met vertrouwen de regie te pakken en contact te maken.

Ben je nieuwsgierig geworden hoe ik dit doe? Neem dan contact met mij op. Wie weet loop jij straks ook met een mooie glimlach rond.